अधिकतमाहुन अधिकतर

अधिकतमाहुन अधिकतर

लेखक- महात्रिया रा

घरची जबाबदारी निभावण्यासाठी अव्यक्तला वयाच्या एकोणीसाव्या वर्षी नोकरी जाॅईन करावी लागली. घरची सारी जबाबदारी अचानक त्याच्यावर येऊन पडली. 

पुण्यात पिटरच्या हाताखाली नोकरी सुरू झाली. कडक शिस्तीचा भोक्ता असणारा पिटर त्याला खलनायक वाटु लागला.

माझं तरूणपण मरतंय असं त्याला वाटु लागलं. 

माझं वय सिनेमा पाहण्याचं आहे, मुलींसोबत फिरण्याचं आहे. नि मी ते न करता गाढवओझे वाहतोय जीवनाचे. असेच अव्यक्तला वाटते. म्हणुन अव्यक्त राजिनामा देतो. 

पिटर म्हणतो, "तू ऑफिसमध्ये माझ्यासमोर खुलुन बोलणार नाहीस. बाहेर भेट मला. एकदा बोलु भरपूर. मगच राजिनामा स्विकारेन."

ठरल्याप्रमाणे भेट होते.

"तुला इतर तरूण मुलांसारखी मजा करायची असेल, तर तू एक सामान्य तरूणच राहशील. पण "वेगळी वाट" धरून चिकाटीने, जिद्दीने, नीतीने, कष्टाला न घाबरता मार्गक्रमण करशील, तर असामान्य तरूण बनशील. तुला "कुणीही" बनायचंय की "कुणीतरी खास" बनायचंय?"असं बोलत पिटर त्याच्या खांद्यावर हात ठेवतो.

अव्यक्तला तो खांद्यावर ठेवलेला हात आधाराचा, मैत्रीचा वाटतो. पिटरचे बोलणे खोल खोल ह्रदयात उतरते. 

आणि मग पिटर राजिनामा फाडुन टाकतो.

जीवन हे भूतकाळातली रडगाणी गात बसण्याचं साधन नाही. तर भविष्यकाळासाठी नियोजनबद्ध पावले टाकण्याचं साधन आहे.

या आणि अशा अनेक सकारात्मक गोष्टी वाचायच्या असतील, तर वाचा अधिकतमाहुन अधिकतर.